Σ. Ζαφειρακοπούλου στο BD: Το Make-A-Wish έγινε η νεράιδα των παιδιών

Μπορούν τα όνειρα και οι ευχές να γίνουν πραγματικότητα; «Δύσκολο», θα απαντήσουν πολλοί, αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αν είστε αισιόδοξοι, έχετε πίστη, υπομονή και φυσικά έχετε απευθυνθεί στον φιλανθρωπικό οργανισμό Make-A-Wish, ο οποίος εκπληρώνει ευχές σε παιδιά που νοσούν από σοβαρές ασθένειες. Στην Ελλάδα έχει εκπληρώσει 3.500 ευχές και παγκοσμίως 550.000 ευχές, φέρνοντας χαμόγελα και αισιοδοξία σε παιδιά που έχουν αναγκαστεί να παλεύουν με τη σκληρή πραγματικότητα από νωρίς.

Η Σάντρα Ζαφειρακοπούλου γενική διευθύντρια του Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή) στην Ελλάδα μιλά στο BusinessDaily για το πώς ο οργανισμός κουνάει το μαγικό ραβδί του και σαν μια σύγχρονη νεράιδα πραγματοποιεί τις ευχές παιδιών.

Ποια είναι η επαγγελματική σου πορεία;
Πιστεύω ότι οι τυχεροί άνθρωποι στη ζωή είναι αυτοί που αφενός έχουν την υγεία και τη δύναμη να ψάξουν αυτό το κάτι στο οποίο θέλουν να αφοσιωθούν και οι τυχερότεροι από τους τυχερούς είναι αυτοί που το βρίσκουν. Και αυτοί που το βρίσκουν είναι ευλογημένοι εάν καταφέρουν, ξεφεύγοντας από περιορισμούς που θέτει ο ίδιος τους ο εαυτός όσο και οι εξωτερικές συνθήκες, να προσδιορίζονται από αυτό. Πολλές φορές βέβαια αυτός ο «προορισμός» είναι τυχαίος. Εάν με ρωτούσε κάποιος στα 25 μου ποιος είναι ο δικός μου στόχος αφοσίωσης, δεν θα ήξερα να τον ονομάσω αλλά μόνο να περιγράψω στοιχεία και χαρακτηριστικά του.

Επομένως, η δική μου ιστορία ζωής χωρίζεται σε Π.Ε. και Μ.Ε. ήτοι Προ Ευχών και Μετά Ευχών. Μοναχοπαίδι ζευγαριού που αγαπήθηκε σφόδρα αλλά χώρισε και εγγονή γυναίκας που έπρεπε να μείνει στην ιστορία, έλαβα πολλή αγάπη. Με αυτό το εφόδιο πορεύτηκα και η σχολική – πανεπιστημιακή μου ζωή περιλαμβάνει πολλές αλλαγές και, στην ολοκλήρωσή της (ως προς τα πτυχία) με βρήκε με πτυχίο Πολιτικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το London School of Economics. Με ελάχιστη γνώση του τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, στόχευσα στον τομέα της επικοινωνίας μια και το δυνατό μου σημείο υπήρξε η ικανότητά μου να εκφράζομαι άρτια. Υπηρέτησα τον κλάδο και στα 40 μου, όντας υψηλόβαθμο στέλεχος σε όμιλο επιχειρηματικής πληροφόρησης και μητέρα ενός 3χρονου αγοριού, ένιωσα ένα κενό που όπως και να πορευόμουν δεν γέμιζε. Ο χρόνος ποτέ δεν έφτανε και η όρεξη για δημιουργία ποτέ δεν ήταν αρκετή να καλύψει την κούραση. Κάτι «δεν πήγαινε καλά».

Έτσι, άρχισα να μοιράζομαι αυτό το «κάτι δεν πάει καλά» με φίλους και γνωστούς και ο δρόμος με οδήγησε εδώ που είμαι τα τελευταία 10 χρόνια. Είμαι «διευκολυντής νεράιδων», λοιπόν. Αν υπάρξει «μετά», δεν το ξέρω αλλά σίγουρα αυτή η θέση είναι αυτή που προσδιόρισε τη ζωή μου. Και είμαι ευγνώμων.

Ποια είναι η ιστορία του Make-A-Wish ;
Το Make-A-Wish ιδρύθηκε το 1980 από μία μητέρα και μία παρέα αστυνομικών που λίγους μήνες πριν είχαν χαρίσει το όνειρο στο παιδί της. Ο Chris,7 ετών, πάλεψε γενναία για τη ζωή του απέναντι σε μία μορφή καρκίνου και κάποια στιγμή εξέφρασε την πιο βαθιά επιθυμία του: να δει από κοντά το ελικόπτερο της Αστυνομίας. Η διατύπωση της επιθυμίας του ήταν αρκετή να κινητοποιήσει την τοπική κοινωνία του Phoenix στην Αριζόνα της Αμερικής και στις 29 Απριλίου του 1980, ο Chris ενώ ξεκίνησε γνωρίζοντας ότι θα δει το ελικόπτερο, έζησε μία ολόκληρη μέρα σαν κανονικός αστυνομικός.

Φόρεσε στολή εν ενεργεία αστυνομικού, πέταξε με το ελικόπτερο κάνοντας εναέρια περιπολία, ακολούθησε εκπαίδευση και παρασημοφορήθηκε για τη δράση του. Λίγες μέρες αργότερα έφυγε από τη ζωή αλλά η μητέρα του, η Linda, έχοντας βιώσει την ευεργετική επίδραση της πραγματοποίησης του ονείρου του, έγινε ιδρυτικό μέλος του Οργανισμού που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος παγκοσμίως οργανισμός εκπλήρωσης ευχών.

Πόσες ευχές έχει πραγματοποιήσει ως σήμερα ο οργανισμός στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;
Στην Ελλάδα, η πρώτη ευχή εκπληρώθηκε το Μάρτιο του 1997 και έκτοτε περισσότερα από 3.500 παιδιά έχουν ζήσει το όνειρό τους αντλώντας δύναμη για τον αγώνα ζωής τους. Οι μισές από αυτές τις ευχές έχουν εκπληρωθεί τα τελευταία 5 χρόνια, γεγονός πολύ τιμητικό μια και αποτελεί μία ένδειξη της αυξανόμενης εμπιστοσύνης των παιδιών και των οικογενειών τους. Σε όλο τον κόσμο έχουν εκπληρωθεί 550.000 ευχές, στην Αμερική και σε ακόμη 50 χώρες εκτός ΗΠΑ μέσα από 39 παραρτήματα σε 6 ηπείρους και, φυσικά, με παρουσία σε όλες τις Πολιτείες των ΗΠΑ.

Ποιες είναι οι τρεις πιο ιδιαίτερες ευχές που έχετε πραγματοποιήσει;
Να ξεχωρίσω τρεις είναι δύσκολο. Κάθε ευχή είναι ιδιαίτερη, το εννοώ. Όσο κι αν αγαπώ αυτό που η ομάδα των νεράιδων και των ξωτικών κάνει, προσπαθώ να αναρωτιέμαι κάθε μέρα τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα, διαφορετικά, αποδοτικότερα, εντυπωσιακότερα. Προσπαθώ να μην είμαι “ιδρυματοποιημένη” αλλά να “βγαίνω” από μέσα προς τα έξω και να αντιμετωπίζω το έργο ως ένας ανυποψίαστος. Έτσι θα πράξω και για να απαντήσω εδώ.

Η ευχή του Χρυσοβαλάντη που ήθελε να ενισχύσει οικονομικά το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύτηκε, είναι η ευχή με τη μεγαλύτερη συμμετοχή κόσμου στην Ελλάδα και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Ο έφηβός μας τότε σκέφτηκε να οργανώσουμε έναν φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ του ΠΑΟΚ και της θρυλικής ομάδας του Euro 2004 τον οποίο παρακολούθησαν 12.000 φίλαθλοι συγκεντρώνοντας 57.000 ευρώ.

Η Γεωργία, επίσης έφηβη όταν μας εκμυστηρεύτηκε την ευχή της, είχε σαν όνειρο να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την περιπέτειά της ενάντια στον καρκίνο και τίτλο «Γυάλινος Δράκος» με σκοπό να μεταδώσει θετικά μηνύματα για τον καρκίνο. Σαν τρίτη ιδιαίτερη ευχή θα αναφέρω αυτή της Τόνιας που της οποίας η μοναδική έννοια ήταν να προσφέρει εθελοντικό έργο. Μετά από μία μακριά διαδρομή δράσεων, βρέθηκε σε ένα ορφανοτροφείο αφιερώνοντας εκεί όλη την ψυχή της.

Ποια ιστορία σας συγκίνησε ιδιαίτερα;
Όλες. Πλέον εκπληρώνουμε περισσότερες από 320 ευχές ετησίως. Κάθε παιδί είναι μία συγκίνηση για εμάς όλους. Τις προάλλες έλαβα ένα μήνυμα στα social media από την Παναγιώτα. Στο μήνυμα μου συστηνόταν ως μαμά του Νίκου του οποίου η ευχή είχε εκπληρωθεί την πρώτη χρονιά της πανδημίας, την εποχή της απόλυτης «απαγόρευσης». Ήθελε να έρθει με τον άνδρα της στα γραφεία μας να μας επισκεφθεί. Ο Νίκος δεν είναι κοντά μας πια και ήταν το μοναχοπαίδι τους. Ή μάλλον ‘είναι’ μια και οι ιδιότητες και οι σχέσεις σε μία οικογένειά δεν σβήνουν με τον χαμό του παιδιού όσο σκληρή κι αν είναι αυτή η πραγματικότητα.

Όταν ήρθαν οι γονείς του Νίκου στο γραφείο, δεν είδα ανθρώπους, είδα σκιές. Εκτός από την αγκαλιά και την σιωπή, το επόμενο που θυμάμαι είναι η αγωνία τους να υιοθετήσουν την ευχή ενός άλλου παιδιού. Σταματάει το μυαλό μου. Έτσι απλά. Δεν μπορώ να εκφραστώ διαφορετικά.

Ποιοι είναι οι στόχοι και τα μελλοντικά σχέδια του Make-A-Wish;
Να συνεχίσει το ταξίδι προς την εκπλήρωση του οράματός μας: μία ευχή για κάθε παιδί που νοσεί. Να μας εμπιστευθούν όλες οι οικογένειες την ώρα που το παιδί που παλεύει στερείται όλες τις παιδικές, αυτονόητες για όλους μας, επιλογές. Για να εκπληρώνουμε σχεδόν μία ευχή κάθε μέρα, πρέπει να βρισκόμαστε σε μία συνεχή προσαρμογή του μηχανισμού μας ώστε να καταφέρνουμε να κρατάμε τα λειτουργικά μας έξοδα χαμηλά. Αν συνοπτικά μπορούσα να βάλω το στρατηγικό μας τριετές σχέδιο σε λόγια θα έλεγα «περισσότερες ευχές» και να διαδραματίσουμε έναν ρόλο στη θέσπιση κανόνων για τη λειτουργία ΜΚΟ στη χώρα μας.

Πώς αισθάνεστε με την προσφορά;
Συγκινημένη και περήφανη. Πιστεύω ότι όλοι οι φιλανθρωπικοί οργανισμοί επιτελούν έργο κάνοντας υπερπροσπάθεια. Αυτά που με συγκλονίζουν στο Κάνε-Μια-Ευχή και το συνειδητοποίησα πρόσφατα είναι αφενός ότι στην πιο δύσκολη στιγμή μίας οικογένειας, προσφέρει την πιο όμορφη εμπειρία (μία αντίφαση που κρύβει πολλές δυσκολίες) και, αφετέρου, ότι διαχειρίζεται σχέσεις με πάνω από 320 νέες οικογένειες κάθε χρόνο. Το να ανταποκρίνεσαι σε τόσες εκατοντάδες αγνώστους μέχρι χθες, είναι ο θρίαμβος της αγάπης αλλά και μία μεγάλη καθημερινή πρόκληση. Το όνειρο για να πραγματοποιηθεί προϋποθέτει μία βαθιά σχέση με τους γονείς, τους κηδεμόνες, τους οικείους, τους συγγενείς και, πάνω από όλα, το παιδί.

Πώς ανταποκρίνονται οι Έλληνες στο έργο του οργανισμού;
Με πολλή αγάπη και μία τεράστια αγκαλιά. Αυτό που λαμβάνουμε συχνά σαν αντίδραση είναι «σας είχα ακουστά αλλά δεν καταλάβαινα ακριβώς τι κάνετε» ή «είχα δει το έργο σας αλλά μόλις τώρα συνειδητοποίησα την αξία του». Νιώθω μερικές φορές πως αυτό που φαίνεται θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα δέντρο. Βλέπεις το φύλλωμά του και το θαυμάζεις αλλά το προσπερνάς. Όταν όμως μπορέσεις να δεις τις ρίζες του και πόση δύναμη έχουν αυτές για να το στηρίζουν, σε κυριεύει δέος.

Ποια είναι η σχέση με των Ελλήνων με τον εθελοντισμό;
Οι Έλληνες αγαπούν την προσφορά. Τόσο της εργασίας σε εθελοντική βάση όσο και της δωρεάς χρημάτων ή ειδών. Ανταποκρίνονται με μεγάλο πάθος όταν υπάρχει ανάγκη. Αυτό που δεν βλέπω ακόμη είναι το πνεύμα του εθελοντισμού να διαπνέει τη ζωή όλων μας. Είτε κατά περίπτωση είτε σε μόνιμη βάση, να είμαστε αφοσιωμένοι στο ότι θα αφιερώσουμε κάποιες ώρες, μέρες ή εβδομάδες σε έναν σκοπό με σταθερότητα. Σε μία χώρα που βάλλεται από συνεχιζόμενες κρίσεις, οι Έλληνες είναι συγκινητικοί στο πόσο βοηθάνε. Επομένως, μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω.

Εάν η πολιτεία δεν το κάνει πιο εύκολο με άμεση πρόσβαση (υπάρχουν πρωτοβουλίες αλλά δεν είναι συντονισμένες), δύσκολα θα περάσουμε στην «επόμενη πίστα» όπου ένας εργαζόμενος θα εργάζεται εθελοντικά κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα και μία συνταξιούχος θα οργανώνει ευχές σαν να «έπιασε» μία δεύτερη δουλειά. Αυτά είναι παραδείγματα ανθρώπων που είναι δίπλα μας και αν τους ρωτήσετε νομίζω ότι θα προσθέσουν πως η εκπαίδευση αυτή πρέπει να ξεκινά από τις πρώτες βαθμίδες του σχολείου.