Κώστας Σημίτης: Το αμφιλεγόμενο αποτύπωμα
Εάν κάτι δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι οι στρατηγικοί στόχοι που έβαζε και η μεθοδικότητα στη διαμόρφωση των εκάστοτε συσχετισμών που απαιτούνταν για να τους πετύχει Σπύρος Γκουτζάνης • sgkoutzanis@naftemporiki.gr Εάν κάτι είναι βέβαιο είναι ότι ο Κώστας Σημίτης, που απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών, άφησε ισχυρό, αλλά αμφιλεγόμενο αποτύπωμα στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Το εάν οδήγησε στον «εκσυγχρονισμό», όπως είναι το εμβληματικό σύνθημα που κυριάρχησε στην οκταετία του ή στη χρεωκοπία της χώρας με τη δημιουργική λογιστική και τα “greekonomics”, θα απασχολεί για καιρό ακόμη τον δημόσιο διάλογο και τους ιστορικούς του μέλλοντος. Πάντως ο όρος «σύστημα εξουσίας Σημίτη», πολιτογραφήθηκε από τη δημοσιογραφική και πολιτική γλώσσα για πρώτη φορά επί των ημερών του, προκειμένου να αποτυπώσει τις εκλεκτικές συγγένειες με τη νέα διαπλοκή που διαμόρφωσε και του εξασφάλιζαν μιντιακή υπεροπλία και πολιτική κυριαρχία ακόμη και στην αποδρομή του. Με αριστερό οικογενειακό παρελθόν, από τον πατέρα του που συνδέθηκε με την Εθνική Αντίσταση, ο Κώστας Σημίτης ανέπτυξε αντί-δικτατορική δράση μέσω του «Ομίλου Παπαναστασίου» και της «Δημοκρατικής Άμυνας», την οποία όμως μετέπειτα ο ίδιος υποβάθμισε, κάνοντας λόγο για «κροτίδες» που έβαζε επί Χούντας. Μία αποτίμηση της αντιδικτατορικής και μετέπειτα πολιτικής του δράσης έχει κάνει ο ίδιος με το βιβλίο του «Δρόμοι ζωής» που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2015 από τις εκδόσεις «Πόλις». Η πολιτική του διαδρομή χαρακτηρίστηκε από την ανταγωνιστική σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αμφισβήτησε πτυχές ή και βασικές επιλογές του ηγέτη του κόμματος, φλερτάροντας ενίοτε με τη διαγραφή. Θύμιζε τότε ότι «υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ». Ενώ όμως η «Δημοκρατική Άμυνα» υπήρξε η πρώτη ηχηρή διάσπαση του ΠΑΣΟΚ το 1975, ο Κώστας Σημίτης αντίθετα με ό,τι έπραξαν άλλοι σύντροφοί του (Σάκης Καράγιωργας, Νίκος Κωνσταντόπουλος) προσαρμόστηκε στην κατάσταση, παρέμεινε, και δύο χρόνια αργότερα ήταν στη Κεντρική Επιτροπή που προέκυψε μετά τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, μαζί με τους Παρασκευά Αυγερινό, Άκη Τσοχατζόπουλο, Κώστα Λαλιώτη, Στέφανο Τζουμάκα. Έκτοτε σταδιοδρόμησε σαν κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και μετά σαν υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου, αν και κάποιες φορές έμεινε εκτός κυβέρνησης, ακριβώς λόγω των διαφωνιών του. Στα απομνημονεύματά του, ενώ φυσικά δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τον Ανδρέα, εντούτοις τον υποτιμά, ειδικά στο τέλος, κάνοντάς τον δέσμιο του περιβάλλοντος και υπερτιμά τον δικό του ρόλο ως συνομιλητή του. Γενικότερα η μεγαλοψυχία δεν είναι από τα στοιχεία που θα του αναγνωρίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Σταθμό στην κομματική διαδρομή του αποτελεί η συμμετοχή του στην ομάδα των τεσσάρων μαζί με τη Βάσω Παπανδρέου, τον Παρασκευά Αυγερινό και τον Θεόδωρο Πάγκαλο, με την οποία προετοίμασε τη διεκδίκηση της ηγεσίας, πρώτα της κυβέρνησης τον Ιανουάριο του 1996 από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και μετά του κόμματος. Ο Κώστας Σημίτης επικράτησε του Γεράσιμου Αρσένη και του Άκη Τσοχατζόπουλου ως υποψήφιος για τη πρωθυπουργία, έχοντας την πρωτοφανή στήριξη του μιντιακού συστήματος της εποχής. Μερικούς μήνες αργότερα κέρδισε την προεδρία του κόμματος στο επεισοδιακό Συνέδριο του Ιουνίου, όπου νίκησε ξανά έναντι του Άκη Τσοχατζόπουλου, με σύνθημα «καθαρές λύσεις» και την απειλή ότι εάν δεν εκλεγεί, θα παραιτηθεί και από την πρωθυπουργία. ΕκσυγχρονισμόςΟ Κώστας Σημίτης είχε εγκαίρως διαγνώσει ότι οι άνεμοι που νεοφιλελευθερισμού που είχαν κυριαρχήσει διεθνώς μετά το 1981 θα καθόριζαν αργά ή γρήγορα και την οικονομική και πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα. Με τον εμβληματικό εκσυγχρονισμό εξέφρασε στα καθ’ ημάς τη φιλελεύθερη μετάλλαξη των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη που συμβολίστηκε με το Σύμφωνο Μπλερ-Σρέντερ το 2000. Η προσαρμογή της Ευρώπης στις νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις είχε κωδικοποιηθεί στην Συνθήκη του Μάαστριχτ που είχε υπογράψει το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για να πετύχει τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και την προσαρμογή στη νέα φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία όμως, προσεταιρίστηκε το βαθύ κόμμα και τους πελατειακούς μηχανισμούς που είχε διαμορφώσει στην πρώτη οκταετία της διακυβέρνησης 1981-1989. Αν και πέρασε στην ιστορία σαν μεταρρυθμιστής – μία εικόνα που ο ίδιος φιλοτεχνούσε μέχρι το τέλος για τον εαυτό του – την κρίσιμη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό (την οποία ορθώς ή λανθασμένα πίστευε) δεν την έκανε, υποχωρώντας στη σκληρή αντίδραση του κομματικού μηχανισμού και των συνδικαλιστών, πολλοί εκ των οποίων τον είχαν στηρίξει στην άνοδό του στην πρωθυπουργία. Πιστώνεται ή χρεώνεται, ανάλογα με την πολιτική οπτική, την πρώτη μεγάλη σύγκρουση κράτους – Εκκλησίας στη Μεταπολίτευση και την αντιπαράθεση με τον Χριστόδουλο γύρω από την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Στο βιβλίο του ο Κώστας Σημίτης αποτιμά θετικά την οκταετία του και παραθέτει ότι το δημόσιο χρέος μειώθηκε κατά 1,4%. Εκ των υστέρων, μάλλον είναι φτωχός απολογισμός, με δεδομένο τον ευρωπαϊκό πακτωλό κονδυλίων που εισέρρευσε στην οικονομία και που εξασφάλιζε σταθερά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ακόμη περισσότερο εάν ληφθεί υπόψη η απόκρυψη δημόσιου χρέους (κυρίως των αμυντικών δαπανών) και η εν γένει δημιουργική λογιστική, τα περίφημα “greeconomiks”, με τη χρήση των οποίων πέτυχε την ένταξη της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης. Η πρώτη απογραφή του 2004 από την κυβέρνηση της ΝΔ δεν ολοκληρώθηκε, με έναν συμβιβασμό που έκτοτε ακολουθούσε τον Κώστα Καραμανλή. Το εάν η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρεωκοπία το 2010 από τα κρυφά χρέη και τις δεσμεύσεις της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης Σημίτη ή την άτολμη πολιτική του Κώστα Καραμανλή, είναι ένα από τα κρίσιμα ερωτήματα της Μεταπολίτευσης που μάλλον θα βαραίνει για πολύ ακόμη τον δημόσιο βίο, καθώς έρχεται και επανέρχεται. Πάντως σίγουρα έπαιξε ρόλο η πανάκριβη Ολυμπιάδα με την οποία θέλησε να συμβολίσει την «Ισχυρή Ελλάδα», που ήταν ένα από τα συνθήματα της περιόδου, όπως και οι «εθνικοί πρωταθλητές», μία νέα γενιά «κρατικοδίαιτων» με την ευρεία έννοια επιχειρήσεων που αναδείχθηκε επί των ημερών του. «Ενδοτισμός»Ο εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη εκδηλώθηκε και με μία νέα αντίληψη στις εξωτερικές σχέσεις και κυρίως στα εθνικά και τη σχέση με την Τουρκία, η οποία έκτοτε άνοιξε την προσέγγιση του «ενδοτισμού». Για πρώτη φορά η Ελλάδα έφυγε από το δόγμα της «μίας και μόνης διαφοράς της υφαλοκρηπίδας», αναγνωρίζοντας στη συμφωνία της Μαδρίτης με τον Ντεμιρέλ, τον Ιούλιο του 1997, «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο». Γενικότερα ακολούθησε μία διαφορετική προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής, δίνοντας περισσότερο βάρος στις ήπιες μορφές ισχύος, ενώ στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων άνοιξε τη πόρτα για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας – που δέσμευσε στην συνέχεια και τον Κώστα Καραμανλή. Μέσα από τους πολλούς
Οι πολιτικές εξελίξεις που «φέρνει» το 2025
Οι παράγοντες που θα καθορίσουν τη δυναμική των κομμάτων και τα σενάρια περί συνεργασιών – Ο αναλυτής εκλογικής συμπεριφοράς, Απόστολος Πιστόλας, μιλά στο Naftemporiki TV Για τους συσχετισμούς που θα κρίνουν τη δυναμική των κομμάτων την ερχόμενη χρονιά μίλησε στο κανάλι της «Ναυτεμπορικής» και στον δημοσιογράφο Φίλιππο Φιλιππακόπουλο ο αναλυτής εκλογικής συμπεριφοράς, Απόστολος Πιστόλας. «Είμαστε στο μεταβατικό στάδιο μίας περιόδου που ψάχνουμε να βρούμε πώς θα είναι το πολιτικό σκηνικό στο μέλλον στεριωμένο» σημείωσε ο κ. Πιστόλας. https://www.youtube.com/watch?v=3npjYytVvck «Κατακερματισμός δυνάμεων και ρευστότητα άνευ προηγουμένου»Σκιαγραφώντας το σημερινό πολιτικό σκηνικό ο ίδιος παρατήρησε πως «έχουμε έναν κατακερματισμό δυνάμεων, μία ρευστότητα άνευ προηγουμένου στη μεταπολίτευση». Όπως είπε, «αυτό που μένει να δούμε για το 2025 είναι πόσα από αυτά τα κόμματα θα επιβιώσουν στον δρόμο για το 2027. Διότι το 2027 θα βάλει μία σφραγίδα, όχι στην τελική φάση του νέου πολιτικού σκηνικού, αλλά στο ποιος θα περάσει στον επόμενο γύρο μέχρι το 2031». «Κάποια κόμματα θα μείνουν, κάποια θα ανέβουν, κάποια θα πέσουν κάτω από το όριο του 3% και ενδεχομένως να έχουμε και κάποιες συνεργασίες» πρόσθεσε, επισημαίνοντας πως «όλα αυτά θα κριθούν από τις επόμενες κινήσεις του καθενός». «Αν το ΠΑΣΟΚ δεν αρχίζει να ξεφεύγει πάνω από το 20% δεν θα έχουμε βρει κυβερνητική εναλλακτική»Ο κ. Πιστόλας ανέφερε ενδεικτικά πως «αν το ΠΑΣΟΚ δεν πάει καλά, δηλαδή δεν αρχίζει να ξεφεύγει πάνω από το 20% δεν θα έχουμε βρει κυβερνητική εναλλακτική» και έτσι «θα ανοίξει η όρεξη σε κάποιους άλλους να βρουν». Η δυναμική των κομμάτων δεξιά της Ν.Δ.Σε ό,τι αφορά τα κόμματα δεξιά της Ν.Δ. εξέφρασε την εκτίμηση πως «παρ’όλη τη συντηρητική στροφή που υπάρχει σε όλο τον κόσμο», αν δεν γίνει κάτι ενιαίο και «αν δεν βρεθεί ηγεσία μέσα στον επόμενο χρόνο τότε ενδεχομένως να αρχίσει να ξεφουσκώνει όλο αυτό». Ερωτηθείς ειδικότερα αν θεωρεί ότι τα κόμματα που υπάρχουν σήμερα δεξιότερα της Ν.Δ. έχουν πιάσει «οροφή» ο κ. Πιστόλας απάντησε: «Προσωρινά ναι. Αν ενωθούν και πάρουν και ένα κομμάτι της Ν.Δ. με αυτή την ένωση πάει για λίγο πάνω από 25-27%. Αυτό είναι το top που βλέπω. Αλλά προφανώς δεν μπορεί όλο αυτό να είναι ενιαίο. Όμως αν βγει κάποιος και τα ενώσει μπορεί να πάρει 20% και να είναι αξιωματική αντιπολίτευση τύποις». Για το χώρο της Αριστεράς για το αν βλέπει εξελίξεις σημείωσε: «Είμαστε σε ένα πολιτικό σκηνικό που έχει τέσσερις ομάδες κομμάτων. Η μία είναι η συστημική Κεντροαριστερά – Αριστερά που περιλαμβάνει ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – Νέα Αριστερά. Αυτά τα βάζω σε μία ομάδα που μπορεί να γίνει κάτι μεταξύ τους. Η άλλη είναι η αντισυστημική Αριστερά – Κεντροαριστερά περιλαμβάνει το Κίνημα Δημοκρατίας, Πλεύση Ελευθερίας και ΜέΡΑ25, με διακριτά κοινά μεταξύ τους προφανώς. Και έχουμε και από τη Δεξιά, τη συστημική Κεντροδεξιά – Δεξιά που είναι η Ν.Δ. με τη Φωνή Λογικής και την αντισυστημική που είναι ο κ. Βελόπουλος, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες». Τι θα σημάνει τυχόν συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα ΑριστεράΓια τα σενάρια περί συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά απάντησε: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά κάνουν κάτι οι δυο τους δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα. Η Νέα Αριστερά είναι στο 1-1,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 7-8%. Θα κάνει κάποια σημαντική αλλαγή και πού; Η μόνη σημαντική αλλαγή που θα κάνει είναι μέσα στη Βουλή. Διότι αν πάρουν ξανά την αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή και τη χάσει το ΠΑΣΟΚ, θα χάσει ενδεχομένως μία δυναμική που προσπαθεί να αναπτύξει το ΠΑΣΟΚ. Οπότε εκεί μπορεί να κάνουν ζημιά στο ΠΑΣΟΚ όχι όμως κερδίζοντας αυτοί. Γιατί η ζημιά θα γίνει στους ψηφοφόρους που ψηφίζουν για να κυβερνηθούν. Δηλαδή είναι πιο πιθανό αυτό να ευνοήσει τη Νέα Δημοκρατία, αντί τους ίδιους». Το κόμμα του Στέφανου ΚασσελάκηΑναφορικά με το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη και για το αν μπορεί να φτάσει μέχρι τις εκλογές ο κ. Πιστόλας εκτίμησε: «Εάν κρίνω μόνο από την τοποθέτησή του στην εκλογική αγορά χωρίς να ξέρω τι κινήσεις θα κάνει από εδώ και πέρα θεωρώ πως ναι. Διότι προσπαθεί να πάρει κυρίως ψηφοφόρους οι οποίοι είναι κυρίως νέοι αντισυστημικοί, αλλά όχι θυμωμένοι που θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα, είναι απογοητευμένοι από το σύστημα που θεωρούν ότι τους έχει αφήσει εκτός. Δεύτερον θέλει να πάρει ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Έχει δεξαμενές να παίρνει το κόμμα του κ. Κασσελάκη» συνέχισε, προβλέποντας πως θα μπει στη Βουλή «πιάνοντας». ένα ποσοστό 5+%. Η επίπτωση στο ΠΑΣΟΚΌπως εκτίμησε, «αν το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη πάει καλά θα έχει πρόβλημα το ΠΑΣΟΚ να ξεφύγει πάνω από το 18-20%. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της επαρχίας, έχει πρόβλημα στα αστικά κέντρα και στα αστικά κέντρα πάει καλά ο κ. Κασσελάκης, ο οποίος απευθύνεται και σε κοινό ΠΑΣΟΚ. Οπότε αν πάει καλά θα έχει θέμα ο κ. Ανδρουλάκης. Αν δεν πάει καλά, ενδεχομένως να πάει καλύτερα ο κ. Ανδρουλάκης» σημείωσε. Πηγή: naftemporiki.gr
ΣΥΡΙΖΑ: Αλλαγή σελίδας με αβέβαιο μέλλον
Τα στοιχήματα, οι προκλήσεις και οι δυσκολίες της επόμενης ημέρας Ο Σωκράτης Φάμελλος, όπως σχολίαζαν χτες κομματικά στελέχη, θα κληθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανατάξει το κόμμα επενδύοντας στον προγραμματικό, αμιγώς πολιτικό λόγο. [ΙΝΤΙΜΕ] Από τον Θοδωρή Λέννα Είχαμε ενάμιση χρόνο να δούμε χαμόγελα έξω από την Κουμουνδούρου», σχολίαζε χθες το βράδυ στην «Κ» έμπειρο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, λίγη ώρα αφότου ο Σωκράτης Φάμελλος απηύθυνε τον νικητήριο χαιρετισμό μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Πίσω του στεκόταν ο «αντίπαλος» της εσωκομματικής αναμέτρησης, Παύλος Πολάκης, σηματοδοτώντας την πρόθεση ενότητας στην έναρξη της νέας αυτής εποχής για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος πρόεδρος, βέβαια, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι προκλήσεις μπροστά του είναι πολλές και οι παγίδες ακόμα περισσότερες, όπως και οι πολιτικές και πρακτικές δυσκολίες έπειτα από ένα διάστημα παρατεταμένης εσωκομματικής περιδίνησης. Τα στοιχήματα της επόμενης ημέραςΟ Σωκράτης Φάμελλος, όπως σχολίαζαν χθες κομματικά στελέχη, θα κληθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανατάξει το κόμμα επενδύοντας στον προγραμματικό, αμιγώς πολιτικό λόγο. Στόχος, η «επούλωση» των τραυμάτων που προκάλεσε η «τοξικότητα» της περιόδου Κασσελάκη, όπως λένε. Δεύτερο παράλληλο στοίχημα είναι η ανάκτηση της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ που, κατά γενικά ομολογία, επλήγη σοβαρά τον τελευταίο χρόνο. Ταυτόχρονα, ο νέος πρόεδρος παραλαμβάνει σήμερα ένα μικρότερο μαζικά και αποσυσπειρωμένο οργανωτικά κόμμα. Μπορεί η χθεσινή συμμετοχή (έσπασε το όριο των 70.000) να εξέπληξε ευχάριστα τους παροικούντες την Κουμουνδούρου, όμως το νούμερο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους σχεδόν 149.000 πολίτες που είχαν προσέλθει στον α΄ γύρο της αναμέτρησης Κασσελάκη – Αχτσιόγλου ή με τους 153.000 που είχαν ψηφίσει τον Αλέξη Τσίπρα το 2022, και μάλιστα ως μοναδικό υποψήφιο. Ο ίδιος ο Σωκράτης Φάμελλος προεκλογικά είχε αναγνωρίσει την ανάγκη ανασυγκρότησης των τοπικών οργανώσεων μελών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες, σύμφωνα με κομματικά στελέχη, παρουσίαζαν εικόνα αποδυνάμωσης ήδη από την περυσινή διάσπαση των στελεχών που συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά. Ακόμα μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα στις γραμμές της νεολαίας. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του Σωκράτη Φάμελλου να κατευθυνθεί χθες από τη Λεωνίδου προς την Κουμουνδούρου συνοδεία νέων ανθρώπων που έφεραν σημαίες και φώναζαν συνθήματα. Από την Κουμουνδούρου, πάντως, κρατάνε ως σημαντική επιτυχία και παρακαταθήκη τα 11.000 νέα μέλη που προσήλθαν χθες στην εσωκομματική διαδικασία. Παρότι δεν είναι εύκολο να χαρτογραφηθεί ακόμα η προέλευσή τους και τα κομματικά τους χαρακτηριστικά, στελέχη σχολίαζαν χθες πως αυτό το στατιστικό στοιχείο δείχνει τάση «επαναπατρισμού» ανθρώπων που βρίσκονταν στο παρελθόν στις γραμμές του κόμματος. Επιστροφή στη νέα (δύσκολη) κοινοβουλευτική πραγματικότηταΕπόμενη σύνθετη εξίσωση είναι η κοινοβουλευτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα. Ηδη από την Παρασκευή, η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάθηκε, 12 χρόνια μετά τις εκλογές του 2012. Πλέον μένει να φανεί αν θα υπάρξουν και άλλες ανεξαρτητοποιήσεις. Σημειώνεται πως ο Γιάννης Σαρακιώτης βρέθηκε χθες στον Γοργοπόταμο στο πλευρό του Στέφανου Κασσελάκη, ενώ τα βλέμματα στρέφονται επίσης στον Γιώργο Γαβρήλο, αλλά και στον Ευάγγελο Αποστολάκη, ο οποίος την προηγούμενη εβδομάδα ζητούσε παρέμβαση Τσίπρα για να αποφασίσει τις επόμενες κινήσεις του. Σημειώνεται πως χθες η Ελενα Ακρίτα είχε δηλώσει πως, εάν εκλεγόταν πρόεδρος ο Παύλος Πολάκης, θα αποχωρούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ παραδίδοντας την έδρα. Οι εξελίξεις, όπως φαίνεται, φρενάρουν αυτή την προοπτική. Επιπρόσθετα, την επομένη των εσωκομματικών εκλογών, η Νίνα Κασιμάτη -βουλευτής που κατά το προηγούμενο διάστημα είχε στηρίξει τον κ. Κασσελάκη- δήλωσε σε ανάρτησή της πως «δεν εγκαταλείπει». Τι θα κάνει ο Πολάκης;Ο «πρώτος» Σωκράτης Φάμελλος έθεσε χθες ως αιχμή την ενότητα και την ανάγκη επανεκκίνησης. Πώς, όμως, θα κινηθεί ο ισχυρός «δεύτερος»; Ο Παύλος Πολάκης στις χθεσινές του δηλώσεις ήταν σαφώς ενωτικός, αλλά ταυτόχρονα και ξεκάθαρα πολιτικός. Δήλωσε ότι ως «στρατιώτης» του κόμματος θα υποστηρίξει την εφαρμογή των έξι πυλώνων με τους οποίους πορεύτηκε στον προεκλογικό του αγώνα. Το γεγονός ότι αναγνώρισε τη νίκη Φάμελλου από χθες, παρότι δεν έπιασε το 50%, «διαβάστηκε» καθολικά ως μια κίνηση που καταγράφεται υπέρ του βουλευτή Χανίων, όπως και συνολικά η στάση του μετά την έκπτωση του Στέφανου Κασσελάκη. Από εκεί και πέρα, η ίδια η Ιστορία έχει δείξει πως το διευρυμένο μπλοκ των «87» έχει σαφείς διαφορές με τον Παύλο Πολάκη τόσο στο θέμα των συνεργασιών, όσο και επί του περιεχομένου αλλά και επί του ύφους των πολιτικών του θέσεων. Μένει να φανεί πώς θα τοποθετηθεί ο κ. Πολάκης στην εσωκομματική σκακιέρα, με δεδομένο ότι εκφράζει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα των συνεργασιών αναμένεται να αποτελέσει προμετωπίδα της ηγεσίας Φάμελλου. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από χθες στις δηλώσεις του στάθηκε στην ανάγκη επένδυσης στο «μαζί». Μένει να φανεί πώς θα μετουσιωθεί σε δράση και πράξη το επόμενο διάστημα και τι ανταπόκριση θα έχει εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι χθες κύκλοι της Νέας Αριστεράς απέρριπταν κάθε προοπτική επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας σε αναφορές που ακούστηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ. Παρών ο Αλέξης ΤσίπραςΤελευταίος αλλά καθοριστικός παράγοντας στη νέα εξίσωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώην πρωθυπουργός συμμετείχε χθες στην εκλογική διαδικασία ασκώντας το εκλογικό του δικαίωμα στην Κυψέλη. Δεν έκανε δηλώσεις, παρά μόνο ξεκαθάρισε πως σήμερα (σ.σ. χθες) ο λόγος ανήκει στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ηδη στις δημόσιες παρεμβάσεις του μέσω του Ινστιτούτου, και όχι μόνο, ο κ. Τσίπρας έχει αναφερθεί στην ανάγκη διαλόγου μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων, ενώ την Παρασκευή σε μήνυμά του που αναγνώσθηκε στη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου ξεκαθάριζε πως ποτέ δεν ήταν αναχωρητής και σημείωνε πως «η λατρεία της εικόνας δυστυχώς έχει διεισδύσει στο στρατόπεδο της προόδου», μια φράση που εξελήφθη ως αιχμή προς τον Στ. Κασσελάκη. Ο πρώην πρωθυπουργός, στην ίδια παρέμβαση, έστειλε επίσης το μήνυμα ότι «οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να μετρούν προσεκτικά κάθε τους βήμα». Πηγή: kathimerini.gr
Περίμενε 25 χρόνια για να ηγηθεί της Γερμανίας: Τελειώνει η αναμονή του Μερτς
Συντηρητικός παλιάς σχολής. Ο επικεφαλής της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης είναι ο επικρατέστερος για να ηγηθεί της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, αφού ο Σολτς έβγαλε την πρίζα από τον συνασπισμό του. Λία Δεληγιάννηl.deligianni@euro2day.gr Ο Φρίντριχ Μερτς περίμενε 25 χρόνια για να γίνει καγκελάριος της Γερμανίας και η καλύτερη ευκαιρία του απέχει μόλις λίγους μήνες. Οπως μεταδίδει το Bloomberg, ο επικεφαλής της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης της Γερμανίας είναι ο ξεκάθαρος επικρατέστερος για να ηγηθεί της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, αφού ο Όλαφ Σολτς έβγαλε την πρίζα από τον συνασπισμό του και ζήτησε πρόωρες εκλογές. Το κεντροδεξιό κόμμα προηγείται κατά πολύ στις δημοσκοπήσεις, με σχεδόν διπλάσια υποστήριξη από τους Σοσιαλδημοκράτες του Σολτς. Ο Μερτς διαισθάνεται την ευκαιρία του, πιέζοντας τον Σολτς να επιταχύνει τις πρόωρες εκλογές με τη διεξαγωγή ψήφου εμπιστοσύνης την επόμενη εβδομάδα στην Μπούντεσταγκ, την κάτω βουλή του γερμανικού κοινοβουλίου. Ο μαχόμενος καγκελάριος έχει πει ότι θέλει να περιμένει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνησή του πρέπει να εγκρίνει ακόμη μια σειρά σημαντικών νόμων μέχρι τότε. «Είναι σημαντικό να θέσουμε τώρα πολύ γρήγορα την ευθύνη για τη σύνθεση της γερμανικής Μπούντεσταγκ ξανά στα χέρια των ψηφοφόρων», δήλωσε ο Μερτς στους δημοσιογράφους στο Βερολίνο την Πέμπτη, μετά από συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Ο Μερτς είναι ένας Γερμανός συντηρητικός της παλιάς σχολής. Βρίσκεται κοντά στην επιχειρηματική ελίτ της πρώην Δύσης και έχει χτίσει την καριέρα του γύρω από την αντίθεση στον δημόσιο δανεισμό και τη μετανάστευση, θέσεις που τον έφεραν σε σύγκρουση με την Άνγκελα Μέρκελ, όταν η ίδια ηγείτο του CDU. Για να ανοίξει τον δρόμο για εκλογές ήδη από τον Ιανουάριο, ο Μερτς πίεσε τον Σολτς σε μια κλειστή συνάντηση στο Βερολίνο την Πέμπτη, αλλά ο Σολτς απέρριψε την έκκληση του Μερτς, γεγονός που θα μπορούσε να καθυστερήσει την πρόωρη ψηφοφορία μέχρι τον Μάρτιο. Πηγή: euro2day.gr
Με την επανεκλογή του, ο Τραμπ πέτυχε κάτι που είχε να συμβεί σχεδόν δύο αιώνες
Αν και τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών δεν είναι ακόμη τα τελικά, ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να επιστρέφει στον Λευκό Οίκο. Ο Ντόναλντ Τραμπ θα γίνει ο πρώτος πρόεδρος μετά τον δημοκρατικό Γκρόβερ Κλίβλαντ στη δεκαετία του 1800 που επιστρέφει στο αξίωμα μετά από ήττα. Ο Κλίβαντ υπήρξε ο μόνος πολιτικός, Πρόεδρος των ΗΠΑ, που μετά από ήττα, κέρδισε την προεδρία όταν διεκδίκησε εκ νέου τον Λευκό Οίκο. Συγκεκριμένα, υπηρέτησε ως 22ος και 24ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1893 έως το 1897 και από το 1885 έως το 1889. Ας σημειωθεί ότι και άλλοι πρόεδροι, όπως οι Γκραντ, Βαν Μπούρεν και Ρούζβελτ, είχαν επιχειρήσει να επιστρέψουν στην αμερικανική προεδρία, αλλά δεν τα κατάφεραν.